Leczenie zaburzeń obsesyjno – kompulsyjnych
Zaburzenia te dawniej nazywano nerwicą natręctw. Jej objawami są obsesje – myśli natrętne, czyli nawracające, niekontrolowane myśli lub wyobrażenia, których osoba nie chce mieć, których się boi i z których powodu cierpi. Nie akceptuje ona ich treści lub uważa je za niezgodne z jej wartościami, wie jednakże, że są one wytworem jej własnego umysłu. Usiłuje je ignorować lub neutralizować.
Drugim rodzajem objawów są kompulsje – czynności natrętne, czyli często powtarzane zachowania, takie jak mycie rąk, porządkowanie, wielokrotne sprawdzanie albo czynności umysłowe, jak modlenie się, przeliczanie, powtarzanie słów w myśli, wobec których osoba odczuwa przymus wykonywania. Kompulsje są działaniami zrytualizowanymi, sztywnymi, wykonywanymi w powtarzalny sposób. Są one reakcjami na obsesje i mają zapobiegać wywoływanemu przez nie cierpieniu lub uchronić osobę przed nieszczęściami czy sytuacjami budzącymi strach. Osoba, która doświadcza obsesji lub kompulsji zdaje sobie sprawę, że są one irracjonalne oraz nadmierne.
O zaburzeniu obsesyjno-kompulsyjnym można mówić jeśli występują albo wyłącznie obsesje albo wyłącznie kompulsje lub jedne i drugie. Liczy się również ich czasochłonność (zajmują przeszło godzinę dziennie), a także niszczący wpływ na życie osoby, która ich doświadcza.
W poznawczo–behawioralnej psychoterapii zaburzenia obsesyjno–kompulsyjnego dąży się do rozwijania umiejętności kontrolowania objawów. Celem terapii jest ograniczenie częstotliwości ich występowania i poszerzenie katalogu zachowań pacjenta bez uciekania się do czynności natrętnych.