Leczenie zaburzeń lękowych z napadami paniki
Napad paniki jest bardzo silnym przeżyciem, łączącym intensywną obawę i poczucie dyskomfortu. Składa się z różnych objawów, które osiągają szczytowe nasilenie w ciągu 10 minut. W trakcie napadu paniki występują co najmniej cztery z następujących objawów:
- szybkie bicie lub kołatanie serca,
- drżenie,
- uczucie utrudnionego oddychania, duszności,
- pocenie się,
- dławienie się,
- ból w klatce piersiowej,
- nudności,
- zawroty głowy, uczucie omdlewania,
- uderzenia chłodu lub gorąca,
- drętwienie,
- poczucie nierealności otoczenia lub samego siebie
- poczucie tracenia kontroli, obawa przed szaleństwem,
- obawa przed śmiercią.
Osoba, która doświadcza napadu paniki, interpretuje go jako zagrażający jej zdrowiu. W zależności od tego, które z symptomów wysuwają się na pierwszy plan, obawia się, że może mieć zawał serca, udar mózgu, zemdleć lub oszaleć. Interpretacje te wtórnie wzmacniają objawy. Po wystąpieniu napadu osoba boi się kolejnych, zamartwia się ich następstwami i stara się zachowywać tak, aby one nie nawracały. Jeżeli napady pojawiają się ponownie mówimy o zaburzeniu lękowym z napadami paniki. Napady paniki są na tyle nieprzyjemnym doznaniem, że osoby, które ich doświadczyły są w stanie zrezygnować z bardzo wielu aktywności i przebywania w wielu miejscach, aby tylko ich uniknąć. Stopniowo życie tych osób zawęża się do niewielu bezpiecznych obszarów, a jeżeli sytuacji czy czynności, w których zdarzają się napady, nie da się uniknąć – osoby te bardzo cierpią.
W początkowej fazie poznawczo–behawioralnej psychoterapii zaburzenia lękowego z napadami paniki najpierw dąży się do ograniczenia częstotliwości napadów przez uczenie pacjenta jak kontrolować objawy. Istotnym celem terapii jest stopniowy trening przebywania i radzenia sobie w sytuacjach, w których występują napady. Zwykle poprawa samopoczucia przychodzi dość szybko, jeśli osoba zrozumie mechanizmy swojego problemu i nauczy się zmniejszać intensywność objawów.