Leczenie fobii społecznej
Osoby cierpiące na fobię społeczną czują się nieustannie i nieprzychylnie oceniane przez otoczenie. W związku z tym obawiają się przebywać wśród ludzi, zwłaszcza nieznanych, występować przed nimi, publicznie zabierać głos czy nawet jeść. W takich sytuacjach doświadczają lęku – czerwienią się, pocą, szybciej im bije serce, drżą im ręce. Obawiają się, że inni zauważą ich zdenerwowanie i wyśmieją je lub pomyślą sobie coś nieprzyjemnego. Osoby z fobią społeczną zauważają, że ich lęk jest bezpodstawny i nadmierny, bo inni ludzie tak nie reagują. Jednocześnie nie są w stanie nad sobą zapanować. W związku z tym unikają sytuacji skupiania na sobie uwagi innych, starają się być niewidoczne, stosują szereg zachowań, które mają maskować ich problem. Usiłują maksymalnie ograniczyć kontakty społeczne, nie chodzą na imprezy, powierzają bliskim załatwianie swoich spraw urzędowych, zakupy robią w sklepach samoobsługowych itd. Cierpią, bo zdają sobie sprawę, jak bardzo lęk je ogranicza.
Z fobią społeczną do gabinetu psychoterapeuty najczęściej zgłaszają się osoby bardzo młode, pomiędzy 19. a 25. rokiem życia. Prawdopodobnie dlatego, że nawet jeśli zaburzenie zaczęło się dużo wcześniej, okres wchodzenia w dorosłość stawia przed człowiekiem wiele wyzwań społecznych, którym osobom z fobią społeczną trudno jest sprostać. We wczesnej historii rozwoju tych osób często pojawia się element wyśmiania, bycia obiektem kpin.
W poznawczo–behawioralnej psychoterapii fobii społecznej pacjent poznaje mechanizmy powstawania swojego lęku społecznego oraz metody jego kontroli. Trenuje radzenie sobie w lękotwórczych sytuacjach oraz uczy się nowych zachowań. W dalszej części terapii pracuje nad zmianą osobowościowych podstaw, które leżą u podłoża zaburzenia.